Jarosław Dudała: Śmierć to trudny temat. Budzi lęk.

o. Marian Zawada OCD: Według niektórych lęk przed śmiercią jest podstawowym motorem działania człowieka. Ludzie usiłują uciekać przed zanikaniem, wygaszaniem samego siebie, przed utratą kogoś bliskiego. Nawet kiedy ktoś nas okradnie, kiedy doświadczamy bycia oszukanym albo doznajemy porażki, czujemy, że ucieka z nas życie. Człowiek często żywi złudzenia, że da się przed tym uciec. Dlatego idea nieśmiertelności została zagospodarowana w doczesności chociażby przez transhumanizm, który obiecuje nieśmiertelność dzięki medycynie i cybernetyce. Ale nurtów, które chcą oswoić śmierć, jest więcej. Martin Heidegger uważał, że człowiek jest rzucony w historię i zmierza do śmierci – oswaja się z nią, a jednocześnie uszlachetniania się, wydobywa z siebie to, co najpiękniejsze. Generalnie jednak nasza cywilizacja unika tematu śmierci. Częsta jest tanatofobia – lęk przed wszelkimi tematami związanymi ze śmiercią. To próba naiwnej ucieczki, schowania się przed śmiercią w doczesności. To oczywiście jest podejście niedojrzałe, bo śmierć ze swojej istoty kwestionuje wszystko, co doczesne. Człowiek, który jej doświadcza, musi porzucić wszystko, co kocha na tej ziemi.

Jest w śmierci coś mrocznego, nieodwracalnego. A z drugiej strony św. Franciszek z Asyżu mówił o niej: „nasza siostra śmierć cielesna”. To mocna sugestia, że w śmierci jest jednak coś dobrego.

Śmierć jest czymś najbardziej tragicznym. Jest okrutna. Potrafi człowieka zupełnie zaskoczyć, odebrać mu wszystko: jego marzenia, jego projekty. Przychodzi jako coś złowieszczego, co porywa, zatrzymuje rozpędzone ludzkie życie. To bezlitosna pani… Chrystus przynosi nam jednak nowe podejście do śmierci. Dzięki Niemu możemy postrzegać ją jako bramę życia. A w tej bramie czeka na nas kochający Bóg.

W jednej ze swych książek nazwał Ojciec śmierć „bramą niecierpliwości”…