Do hospicjum trafiają ludzie w stanach – pozornie – beznadziejnych. Leczenie przyczynowe zakończone. Nie ma ratunku. Ale w tej beznadziejnej sytuacji można odnaleźć nadzieję. Taki paradoks umierania. Najpierw jednak trzeba pogodzić się z odchodzeniem. Czas pomiędzy diagnozą terminalnej choroby a ostatnimi chwilami na ziemi jest więc czasem rodzącej się – na przekór wszystkiemu – nadziei.

Na co? – Pacjenci czasem mówią najprościej: „Mam nadzieję, że moi bliscy dadzą sobie radę. Mam nadzieję, że dobrze wychowałam syna, córkę” – wymienia Anna Hutny, opiekun medyczny w Hospicjum św. Łazarza w Krakowie. Ale za każdą z takich nadziei kryją się gorąca, zaskakująco silna tęsknota, troska i... miłość.

– Gdy dochodzi do kresu, do pożegnania, to nadzieja w chwili odchodzenia jest, według mnie, związana z czułością. Ludzie, którzy odchodzą, nie mają już nic do stracenia i chwytają się małych, drobnych, aczkolwiek najważniejszych gestów. Sami wybierają sobie osoby, z którymi dzielą rytuały, w których odnajdują nadzieję – dodaje pani Anna.

W ostateczności chodzi o prosty dotyk, o tkliwość, którą trudno opisać słowami. – Kiedy przychodzi śmierć, fizjologicznie człowiek się uspokaja, ale bardziej chodzi o to, że nie mając już nic, chwyta się tego, co może jeszcze dotknąć: obecności drugiego, oddechu. Wystarczy być i po prostu poddać się temu procesowi – opisuje Anna.