Śmierć – słowo, które nie przechodzi przez usta współczesnej kulturze, starającej się ją ułaskawić przez przebieranki w tandetne halloweenowe ciuszki. A ojciec Joachim Badeni mawiał: „Śmierć? Każdemu polecam!”, parafrazując zawołanie Teresy z Lisieux: „Ja nie umieram, ja wstępuję w życie (…). Idę do nieba! Wracam do Ojczyzny, odnoszę zwycięstwo!”.

Mam pewność

Po 18 latach Dom Wydawniczy Rafael wznowił połączone w całość dwa wywiady, których dominikanin udzielił Alinie Petrowej-Wasilewicz: „Śmierć? Każdemu polecam!” i „...żywot wieczny. Amen”.

„Ujrzą Syna Człowieczego, nadchodzącego w obłoku z mocą i wielką chwałą (Łk 21,25-28). Wierzymy w to” – rzuca dziennikarka, a o. Joachim odpowiada: „Ja mam pewność. Czy inni mają, nie wiem. Po zawale, gdy leżałem w szpitalu, otrzymałem zupełną pewność przyszłego życia, przyjścia Pana, tak zwanej paruzji. To było symboliczne spojrzenie. Zło miało postać karaluchów, które uciekały przed wielką procesją ludzkości zbawionej i prowadzonej przez Chrystusa. Gdy człowiek zaświeci w nocy w kuchni światło, nagle wśród karaluchów wybucha panika, wszystkie uciekają. Tak samo zniknie zło. Nie wiemy, jak to będzie wyglądać. Wiara wyprzedza widzenie. Będzie drugie przyjście Chrystusa. Co do tego nie mam cienia wątpliwości. Św. Paweł pisał, że naszych doczesnych cierpień nie można porównywać ze szczęśliwą wiecznością. Nawet najgorsze doczesne cierpienia w porównaniu z rajem są jak ukłucie szpilki. Nawet pobyt w łagrze przez dziesiątki lat, co jest rzeczą potworną, jest właściwie niczym wobec szczęścia w niebie. Weźmy opis łagrowego okropieństwa Gustawa Herlinga-Grudzińskiego, który był w sowieckich gułagach. Gehenna ludzi, którzy tam trafili, trwała nieraz lata, ale wobec wieczności jest niczym”.