Zapomniane pieśni dziś budzą żywych. Na Pomorzu odżywają dawne tradycje funeralne

W marcu tego roku w Gdyni wydarzyło się coś, co w polskim pejzażu duchowym zdarza się coraz częściej, lecz wciąż pozostaje rzadkością: całodzienne czuwanie modlitewne za zmarłych, rozpisane na staropolskie pieśni, procesję, wspólny stół i długie chwile ciszy. Nabożeństwo, które na Kurpiach od pokoleń nazywa się Bożym Obiadem, przeniosło się do nadmorskiego miasta i – jak dawniej – stało się mostem między żywymi a tymi, którzy już nie mogą modlić się za siebie. W kręgu świec, w obecności krucyfiksów i starego papieru śpiewników kilkanaście osób modliło się jak wierni ponad wiek wcześniej.

Jak wiejska izba

Plebanijna sala u ojców jezuitów w Gdyni nie przypominała nowoczesnego miejsca spotkań żałobników. Przestrzeń zaaranżowano tak, by przywołać pamięć domowych czuwających izb. Stoły ustawiono w klasyczne „U” – układ znany z wiejskich świetlic i rodzinnych biesiad, lecz tutaj podporządkowany innemu rytmowi: modlitwie, śpiewom, cichym rozmowom prowadzonym półgłosem w przerwach. W centrum stanęły klęczniki. Przed nimi ułożono na stołach krucyfiksy: niższy, domowy – „przynależny przestrzeni modlitwy”, oraz wyższy, pogrzebowy – taki sam, jaki niesie się przed trumną w dniu ostatniej drogi. Dwa znaki tej samej tajemnicy: codzienności wiary i granicy, której prędzej czy później dotyka każdy.

oceń artykuł