Rusza Konkurs Chopinowski – ulubione igrzyska Polaków. Nasza trzynastka i reszta świata

W tytule znalazło się słowo „igrzyska”. Najpewniej błąkało się po serwisach sportowych, aż trafiło tu. Drażnią mnie porównania zmagań pianistów z wysiłkiem sportowców. Istotą sportu jest rywalizacja. Tam wygrana wynika z popełnienia mniejszej ilości błędów od rywala, a także z bycia szybszym, precyzyjniejszym, silniejszym, bardziej odpornym. Istota XIX Konkursu Chopinowskiego, jak każdego konkursu, także znajduje grunt w rywalizacji. O zwycięstwo stara się w tym roku 84 pianistów z 20 krajów. Żeby wygrać, trzeba być lepszym od innych. Jak jednak być lepszym, gdy nikt nie popełnia błędów? Słowem kluczem są emocje, o czym mówił z resztą przewodniczący konkursowego jury, Garrick Ohlsson. Podczas wtorkowej konferencji na Zamku Królewskim pianista zwrócił uwagę na wyzwania, jakie stają przed jurorami, którzy szukają „biegłych pianistów, przekazujących sercem emocje, ale także posiadających coś więcej, co trudno jest zdefiniować”. 

Młodzi pianiści posiadający to coś więcej i próbujący sił w Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina technicznie są przygotowani do granic możliwości. Świetnie udokumentował to Jakub Piątek w znakomitym filmie „Pianoforte” sprzed dwóch lat. Z każdą kolejną edycją konkursu jego poziom rośnie. Tak oceniają to eksperci. Ale zwykli słuchacze, nawet ci, którzy na półkę z klasyką zaglądają od większego święta, także mają własnych faworytów. Z uwagą przysłuchują się opiniom komentatorów w studio telewizyjnym czy radiowym. Jak co pięć lat o tej porze roku wszyscy stajemy się melomanami. No dobrze, przesadzam z tym „wszyscy”. Mimo to będę się tej przesady trzymał. W czasach, gdy tak wiele nas dzieli, może już tylko obecność Chopina w Warszawie łączy wszystkich Polaków.