Franciszek Kucharczak: Człowiek ukamienowany z rozkazu Boga za zbieranie drewna w szabat. To Stary Testament. W Nowym Testamencie kobieta cudzołożna zostaje ułaskawiona przez Jezusa. Skoro w swoim Synu Bóg objawił nam, że jest miłością, to po co nam, chrześcijanom, księga, która pokazuje Boga bardziej jako surowego prawodawcę niż kochającego Ojca?

ks. prof. Mariusz Rosik: Nie można rozpocząć inaczej odpowiedzi na to pytanie, niż cytując św. Augustyna: „Nowy Testament jest ukryty w Starym, natomiast Stary znajduje wyjaśnienie w Nowym”. Podobnych do zacytowanego paradoksów jest w Biblii wiele. Bóg, który mówi: „Nie zabijaj!”, nakazuje złożyć Abrahamowi syna w ofierze. Bóg, który zakazuje czynić obrazy, stworzył człowieka na swój obraz. Bóg, który surowo zakazuje: „Nie wolno wam jeść mięsa z krwią życia, abyście nie pomarli” (Rdz 9,3), przez Jezusa ogłasza: „Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała (dosłownie: mięsa) Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie” (J 6,53). A wszystko dlatego, że w Biblii mamy do czynienia ze zjawiskiem, które nazywamy rozwojem objawienia. Bóg nie objawił ludzkości wszystkiego od razu. Czynił to stopniowo, w myśl swoistej Bożej pedagogii. Św. Jakub zauważa, że Bóg jest wciąż taki sam. Nie ma w nim cienia zmienności. Zawsze był i jest miłością. Jednak tę prawdę objawiał stopniowo. Aby właściwie zrozumieć pełnię objawienia przyniesioną przez Chrystusa, należy poznać całą drogę do niego prowadzącą – a więc Stary Testament. Dodajmy, że historia Kościoła zna takie grupy jak marcjonici, walentynianie czy kainici, którzy bądź całkowicie odrzucali Stary Testament, bądź podważali jego wartość, twierdząc, że mówi on o innym Bogu niż Bóg Jezusa. Ich nauczanie okazało się niespójne czy wręcz wewnętrznie sprzeczne i nie wytrzymało próby czasu.