„Chopin, Chopin!” na początek. Korespondencja z najważniejszej imprezy filmowej w Polsce

Z pewnością najdroższym. Dawno nie widzieliśmy zrealizowanego z takim rozmachem polskiego filmu. Michałowi Kwiecińskiemu udało się połączyć wydawałoby sprzeczne z sobą żywioły. To z jednej strony imponujące widowisko kostiumowe, a z drugiej kameralna, niemalże intymna opowieść o wielkim pianiście, w której reżyser stara się pokazać skomplikowaną osobowość wielkiego pianisty. Film przedstawia tylko fragment biografii Chopina, poczynając od roku 1835, kiedy już od kilku lat mieszkał w Paryżu. Komponował, dawał koncerty, uczył i jednocześnie brylował na paryskich salonach, wielokrotnie występował na dworze króla Ludwika Filipa, którego znakomicie zagrał w filmie Lambert Wilson. Film opowiada również o życiu osobistym kompozytora i jego związku z George Sand. W roli tytułowej wystąpił Eryk Kulm, który stworzył niezwykle przekonywującą postać artysty, żyjącego pełnią życia, by w końcu całkowicie poświęcić się muzyce. 

Z kolei reklamowany jako najbardziej oczekiwany film roku „Zamach na papieża” Władysława Pasikowskiego wydaje się raczej zamachem na inteligencję widza. Jak długo można eksploatować wątek esbeka, który pojawił się w pierwszych „Psach” i zdaje się nie mieć końca? Film miejscami dołuje w stronę karykatury, jak np. w scenach rozmów na Kremlu czy postaciach funkcjonariuszy tajnych służb, a wątki związane z religią i papieżem Janem Pawłem II wydają się potwierdzać obsesję, jaka opanowała przynajmniej część środowiska filmowego. 

Wśród kilku zaprezentowanych w pierwszych dniach festiwalu na uwagę zasługują „Brat” Maciej Sobieszczańskiego i „Larp. Miłość, trolle i inne questy” Kordiana Kądziela. Pierwszy w sposób niezwykle wiarygodny opowiada o rodzinie, która znalazła się w kryzysie, a drugi to udana propozycja skierowana do młodzieżowej widowni.  

Wkrótce kolejne nasze relacje z 50. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni.