Polityka natchniona

Ezd 1, 1-6 

Aby się spełniło słowo Pańskie z ust Jeremiasza, pobudził Pan ducha Cyrusa (Ezd 1,1)

Twórca rzeczy nieoczekiwanych. Autonomiczny w swoich wyborach i natchnieniach. Jeśli trzeba, „strąca władców z tronu” (Łk 1,52). Jeśli sytuacja tego wymaga, wykorzystuje tron władcy do realizacji swoich zamysłów. Nawet jeśli na tronie zasiada władca poganin.

„Aby się spełniło słowo Pańskie z ust Jeremiasza, pobudził Pan ducha Cyrusa, króla perskiego” – czytamy dziś w Księdze Ezdrasza. Pobudził Pan ducha pogańskiego władcy, by ten doprowadził do odbudowy świątyni w Jerozolimie po tym, jak zburzyli ją Babilończycy.

Być może Cyrus miał w tym swój polityczny interes: panował nad „wszystkimi państwami ziemi” (co, zresztą, przypisywał samemu Bogu) i chciał zostać zapamiętany jako król zapewniający swobody wszystkim podbitym ludom. Ale słowa, jakie dziś wypowiada, sugerują, że jednak bardziej kierował się Bożym natchnieniem. Może sam był zdumiony tym faktem, że Bóg Izraela postawił właśnie na niego, króla perskiego.

A może to również wskazówka dla nas, by nie oceniać decyzji wielkich tego świata wyłącznie za pomocą politycznej kalki. Pewnie dopiero po drugiej stronie dowiemy się, że część z nich była inspirowana Bożym natchnieniem.