A co dzieje się ze starymi ludźmi, kiedy są już bardzo starzy?

– Mogą nie żyć już.

– Co to znaczy?

– Nie żyć to znaczy, że człowiek już na zawsze nie żyje.

– A gdzie on jest, kiedy go tutaj nie ma?

– Jak ktoś jest już bardzo stary, to wtedy robi się starszy, starszy, starszy, starszy, starszy. I wtedy już nie żyje. Na zawsze.

– No ale gdzie jest, jak umrze?

– Jak jakieś zwierzęcie będzie już stare, to pójdzie do nieba.

– Co to jest to niebo?

– No że jak jakieś zwierzęcie zachoruje i będzie już bardzo stare, to będzie się w niebo unosić.

– Po co?

– Dlatego, że będzie stare.

– No dobra, ale co w tym niebie będzie robiło?

– Będzie patrzyło na swoje ludzie.

Mikrofon zamiast gitary

Przytaczam fragment tej przezabawnej, ale i pięknej rozmowy, żeby pokazać, na czym polegał fenomen zmarłej niedawno w wypadku samochodowym dziennikarki Katarzyny Stoparczyk. Choć sam zapis i tak nie odda tego, czym były jej rozmowy z dziećmi. Jej uśmiech, mimika, ciepło głosu – wszystko to było wyrazem wielkiej sympatii, zaciekawienia i szacunku do małego człowieka. Pewnie dlatego internet tak silnie zareagował na jej wczesne odejście, podobnie zresztą jak to było w przypadku niedawnych śmierci Joanny Kołaczkowskiej i Stanisława Soyki. Pierwszą z nich Polacy pokochali, bo rozbawiała ich do łez, drugiego – za to, że muzyką poruszał ich dusze. A Katarzynę Stoparczyk kochali za to, że najpiękniej rozmawiała z dziećmi.