„Nigdy nie wydawała się zmartwiona”. Wspomnienie znalezienia ciała św. Klary

Są takie wydarzenia z życia świętych, które doczekały się liturgicznego upamiętnienia: stygmaty św. Franciszka, przebicie serca Teresy z Ávili czy odnalezienie ciała św. Klary.

Zrezygnowała z życia w przepychu i wybrała dobrowolnie ubóstwo. Wieczorem w Wielki Poniedziałek 1212 r. uciekła z pałacu. W kościele Matki Bożej Anielskiej czekał na nią Franciszek z braćmi i na znak nowego życia obciął jej piękne, bujne włosy. Zamiast bogato ozdobionej sukni wybrała ubogi brunatny habit. „Czterdzieści lat spędzonych w małym klasztorze św. Damiana nie zacieśniło jej horyzontów duchowych, lecz umocniło wiarę w obecność Boga w historii. Znane są dwa przypadki, gdy Klara mocą swej wiary w Eucharystię i pokornej modlitwy uchroniła Asyż i klasztor od grożącego im zniszczenia” – przypomniał Jan Paweł II z okazji 750. rocznicy śmierci św. Klary.

Jaka była? „Zawsze radosna w Panu i nigdy nie wydawała się zmartwiona” – wspominały ją siostry. Była jak jej imię, bo Klara znaczy po włosku… jasna. „Odkąd poznałam łaskę Jezusa Chrystusa, żaden trud nie był twardy, żadna pokuta ciężka, żadna choroba przykra” – wyznawała.

Przyszła na świat w 1193 r. w Asyżu i po 60 latach, 11 sierpnia, odeszła w tutejszym klasztorze San Damiano. Jako pierwsza kobieta napisała regułę zakonną, a papież Innocenty IV zatwierdził ją… dwa dni przed jej śmiercią. To on przewodniczył jej pogrzebowi, który odbył się już 12 sierpnia. Po dwóch latach Klara została świętą.

Jej ciało, pochowane pierwotnie w kościele św. Jerzego w grobie, w którym przedtem cztery lata spoczywało ciało Biedaczyny z Asyżu, w 1260 r. uroczyście przeniesiono do wybudowanej na jej cześć bazyliki.

Papież Pius IX (1792–1878) pozwolił na wydobycie ciała tej, którą Franciszek nazywał swą „roślinką”, spod ołtarza głównego, a gdy 23 września 1850 roku otworzono sarkofag, okazało się, że nie nosi ono żadnych śladów rozkładu. Umieszczono je w kryształowej trumnie i wystawiono na widok publiczny.