Aniela Salawa - błogosławiona służąca

Tego dnia krakowski Rynek pękał w szwach. „To miasto było środowiskiem jej pracy, cierpienia i dojrzewania w świętości. Okazywała niezwykłą wrażliwość na działanie Ducha Świętego” – mówił 13 sierpnia 1991 r. Jan Paweł II, wynosząc na ołtarze Anielę Salawę.

Potężny kościół św. Franciszka z Asyżu tonie w mroku. Wystarczy jednak, że przez okna zaświeci słońce, a wielobarwne witraże zaprojektowane przez Stanisława Wyspiańskiego zaczynają grać feerią barw. Potężny „Bóg Stwórca” oddziela właśnie światło od ciemności. „W bazylice obok siebie spoczywają dwie kobiety, księżna i służąca – Salomea i Aniela Salawa. To niezwykle wymowny znak! Dwie błogosławione – córka Leszka Białego, żona Kolomana, króla Rusi Halickiej, i… córka podkrakowskiego kowala” – opowiadają franciszkanie.

Aniela Salawa przyszła na świat 9 września 1881 r. w Sieprawiu. Dorastała w wielodzietnej rodzinie. Na co dzień widziała rodziców, którzy padali na kolana, odmawiając Różaniec czy śpiewając godzinki. Uczęszczała do szkoły jedynie przez dwa lata. Jej dzieciństwo wypełnione było pracą w gospodarstwie. Gdy zamieszkała w Krakowie, utrzymywała się jako pomoc domowa. Przełomem w jej życiu była śmierć zmagającej się z gruźlicą ukochanej siostry Teresy (25 stycznia 1899 r.). Odtąd coraz więcej czasu spędzała na modlitwie. Formowała się w Arcybractwie Matki Bożej Nieustającej Pomocy i Sodalicji Mariańskiej. Gdy osiągnęła pełnoletniość, złożyła ślub czystości i wstąpiła do Katolickiego Stowarzyszenia Służby Żeńskiej pw. św. Zyty w Krakowie. Każdego dnia przyjmowała Komunię Świętą, a odwiedzający kościół bernardynek czy franciszkanów mogli ją zastać na adoracji. Była tercjarką franciszkańską.

Podczas I wojny niosła pomoc rannym i ubogim. Gdy pod koniec życia chorowała na stwardnienie rozsiane, raka żołądka i gruźlicę, osiadła w suterenie domu przy ul. Radziwiłłowskiej 20. Miesiąc przed śmiercią napisała „Akt ofiarowania się za Polskę”. Zmarła 12 marca 1922 r. w szpitalu stowarzyszenia św. Zyty.

oceń artykuł