Czas jako rzecz święta

Kpł 25, 1. 8-17    

Cały ten rok pięćdziesiąty będzie dla was rokiem jubileuszowym – nie będziecie siać, nie będziecie żąć tego, co urośnie, nie będziecie zbierać nieobciętych winogron, bo to będzie dla was jubileusz, to będzie dla was rzecz święta. (Kpł 25, 11-12)

Jest czas codzienności i jest czas świętowania. Niby taka oczywista oczywistość, a jednak różnice między jednym i drugim czasem współcześnie lubią się zacierać. „Rzecz święta” i zwykła rzecz – szukajmy różnic. 
Świętować to nie to samo, co ładować dłużej akumulatory przed kolejnym tygodniem pracy. Świętować i odpoczywać po trudach – tu również brak równości. Świętować to znacznie więcej niż zapełniać – nawet bardzo kreatywnie – rozrywkami czas wolny.  
Świętowanie chroni przed nudą, unika bierności. Ale jego istota być może leży nie w wyruszaniu w nieznane, a w powrocie do źródła. Wędrówce nie zawsze łatwej. Jan Paweł II: „Jeśli chcesz znaleźć źródło, musisz iść do góry, pod prąd” („Tryptyk rzymski”). Aby pójść pod prąd, trzeba się odwrócić od tej części (świata, a może siebie samego), która idzie z prądem… Po co tyle zachodu? By nie tyle przeżyć, co dobrze przeżywać dzień dla Pana. I tym sposobem nadać smak wszystkiemu, co nadejdzie w dniach powszednich.