Agata Puścikowska: Dlaczego zaczęła Pani mówić i pokazywać swoje życie w internecie?

Klaudia Naczke-Wójcik: Zaczęło się niepozornie. Nie było wielkich strategii ani planów rozwoju. Były tylko zdjęcia mojej codzienności i krótkie przemyślenia – zawsze z nutą refleksji, cytatem z Pisma Świętego lub słowami świętych, które akurat trafiały w moje serce. Po prostu dzieliłam się tym, czym sama żyłam – moim „życiem w zachwycie”. Z czasem zauważyłam, że te proste, ciche treści zaczęły w ludziach rezonować. Przychodziły wiadomości, że kogoś coś poruszyło. Że ktoś zwolnił. Zatrzymał się. Popatrzył na swoje życie inaczej. I właśnie wtedy zrozumiałam: chcę dzielić się zachwytem. Życiem w rytmie slow, zanurzonym w rytmie liturgicznym Kościoła. Codziennością zwykłą, ale przeżywaną z niezwykłym sensem. Piszę i mówię o życiu mamy i żony – ale nie jako eksperta, tylko jako towarzysza drogi. Moje tematy wypływają z tego, jak naprawdę żyję: z gotowania obiadu, z niedzielnej liturgii, z porannej modlitwy i z dziecięcego „mamo”. Rytm Kościoła – z jego świętami, wspomnieniami świętych, czytań i Ewangelii – to dla mnie nie kalendarz, ale puls serca. Podpowiada mi, czym się dzielić. Wszystko, co tworzę, jest więc głęboko zakorzenione w tym, co najprostsze i najbardziej Boże: to codzienność.