Wiara Marty ukazuje, czym jest zaufanie Bogu wobec tajemnicy życia i śmierci

J 11,19-27 

Wielu Żydów przybyło do Marty i Marii, aby je pocieszyć po bracie. Kiedy zaś Marta dowiedziała się, że Jezus nadchodzi, wyszła Mu na spotkanie. Maria zaś siedziała w domu.

Marta rzekła do Jezusa: „Panie, gdybyś tu był, mój brat by nie umarł. Lecz i teraz wiem, że Bóg da Ci wszystko, o cokolwiek byś prosił Boga”. Rzekł do niej Jezus: „Brat twój zmartwychwstanie”. Rzekła Marta do Niego: „Wiem, że zmartwychwstanie w czasie zmartwychwstania w dniu ostatecznym”.

Rzekł do niej Jezus: „Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie. Każdy, kto żyje i wierzy we Mnie, nie umrze na wieki. Wierzysz w to?”

Odpowiedziała Mu: „Tak, Panie! Ja wciąż wierzę, żeś Ty jest Mesjasz, Syn Boży, który miał przyjść na świat”.
 

Odpowiedziała Mu: „Tak, Panie! Ja wciąż wierzę”… J 11,27

Wiara Marty ukazuje, czym jest zaufanie Bogu wobec tajemnicy życia i śmierci. W obliczu utraty brata nie zamyka się w bólu, lecz szuka odpowiedzi w obecności Jezusa. Chrystus nie przynosi tylko pocieszenia — On sam staje się odpowiedzią. Wiara to nie tylko zgoda na prawdy objawione, lecz osobowe przylgnięcie do Tego, który przekracza śmierć. Marta, reprezentując człowieka wierzącego, pokazuje, że w ciemności można iść za światłem, które nie gaśnie. Chrześcijańska nadzieja to nie ucieczka od cierpienia, lecz pewność, że kres życia nie jest w grobie, lecz w Bogu, który jest życiem.