Święty Onufry – karmiony przez anioła

Rybacy zarzucili sieci. „Coś tu płynie!” – krzyknął jeden z nich. Bugiem sunęła deska, na której napisana była ikona. „To święty Onufry” – zawołał jeden z rybaków. „Objawił się nam na brzegu i zapowiedział, że w tym miejscu ikonie tej oddawać się będzie cześć!”. Tyle pobożna legenda. Po pięciuset latach na odpust św. Onufrego do Jabłecznej przybywają tysiące pątników. To największa, poza świętem Spasa na Grabarce, uroczystość rodzimego prawosławia.

Święty Onufry (z gr. pasterz osłów) żył w Egipcie na przełomie IV i V wieku. Uczył się w Hermopolis, a potem na ponad 60 lat ruszył na pustynię. Jak św. Paweł – pierwszy pustelnik szukał samotności. Zamieszkał w eremie nieopodal Tebaidy. W Godzinkach ku jego czci śpiewamy o świętym, który: „Opuszcza klasztor, spieszy na pustynię – wchodzi w jaskinię. Pośród skał głuchych jego umieszczenie, posiłkiem posty, a łóżkiem kamienie”.

Święty Pafnucjusz w „Żywocie św. Onufrego” notował: „Wygląd miał niesamowity. Cały był pokryty włosami posiwiałymi ze starości, w biodrach przepaska z liści i starej wysłużonej koźlej skóry. Był bardzo stary. Ciało niezmiernie wyniszczone, a wyraz twarzy był bardzo dobrotliwy. Chwilę trwał w milczeniu, potem podniósłszy głowę, powiedział przyjaźnie: »Podejdź do mnie człowieku Boży, jesteśmy do siebie podobni«. Z radością więc podszedłem do niego, upadłem na kolana i ukłoniłem się do ziemi. Usłyszałem wtedy te słowa: »Wstań, synu mój, sługo Chrystusowy, Pafnucjuszu«. Zapytany o życie pustelnicze Onufry odparł: »Cierpiałem głód i znosiłem straszne pragnienie. Z jedzenia często miałem tylko trawę pustynną. Pragnienie gasiłem rosą«”. Św. Pafnucy opisywał, że każdego dnia eremitę żywił anioł, który co niedzielę przynosił mu Komunię Świętą.

Według liturgii greckiej Onufry zmarł na rękach Pafnucego 12 czerwca. Jego kult bardzo rozpowszechnił się na Wschodzie, a w samym Konstantynopolu święty, którego relikwie znajdziemy w Sutera na Sycylii, miał dwie kaplice.