Święty Bonifacy – apostoł Niemiec

Przyczynił się do decydującego spotkania kultury rzymskochrześcijańskiej z germańską. O wadze tego wydarzenia miały zaświadczyć następne stulecia: zawdzięczamy mu chrześcijańskie fundamenty Europy” – napisał Jan Paweł II na 1250. rocznicę męczeńskiej śmierci św. Bonifacego. „Porzucił spokojne życie w ojczyźnie, by jako cudzoziemiec ze względu na Chrystusa głosić Ewangelię wśród ludów germańskich i Franków. Nieustraszenie i odważnie zwalczał wiarę w pogańskie bożki, nie lękał się również wrogów autentycznej reformy istniejącego już życia chrześcijańskiego. Bonifacy nie zrażał się ani wielkimi przeciwnościami, które napotykał, ani niepowodzeniami i porażkami”.

Winfryd (takie imię otrzymał na chrzcie) urodził się około 673 roku w angielskim Dewonshire. Gdy jako młodzieniec rozeznał powołanie do życia monastycznego, wstąpił do klasztoru benedyktynów w opactwie Exeter, skąd przeniósł się do Nursling. Za klauzurą przyjął imię Bonifacy. Posłuszny wezwaniu „Idźcie na cały świat” zaryzykował i opuścił mury klasztoru, by wyjechać na misje do Fryzji (dzisiejszych północnych Niemiec i Holandii). Ze względu na wojnę między księciem Fryzów a Frankami nie mógł tam głosić Dobrej Nowiny i wrócił do domu. Nieustannie myślał jednak o misjach i gdy tylko nadarzyła się odpowiednia okazja, znów ruszył na wschód. Najpierw pojechał jednak do Rzymu po błogosławieństwo Grzegorza II. Nad Tybrem spotkali się dwaj przyszli święci, a papież dał Bonifacemu list polecający do króla Franków. 14 maja 719 roku Bonifacy ruszył przez Bawarię, Turyngię i Hesję do Fryzji. Wraz ze św. Willibrordem prowadził przez trzy lata misję i miał w tym czasie ochrzcić kilka tysięcy germańskich pogan. W 722 roku założył klasztor w Amöneburgu. W misjach finansowo i modlitewnie wspierały go angielskie klasztory, wysyłając na wschód licznych misjonarzy. Nowe placówki rosły jak na drożdżach.

Bonifacy zmarł jako 80-latek. Został napadnięty 5 czerwca 754 roku przez pogan i zamordowany wraz z 52 towarzyszami.