Spotkanie u Elżbiety. Znaczenie święta Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny

Czynić obecnym królestwo Boże w świecie. To się dokonuje nie tylko przez nadprzyrodzone znaki i cuda, uzdrowienia i proroctwa (choć i to jest ważne). To się dzieje przez najprostsze gesty – opowiada s. Bogna Młynarz. – Gwiazdą ewangelizacji jest Maryja, która niesie w sobie Jezusa. Cicho, pokornie. Przychodzi do Elżbiety, mówi: „Dzień dobry” i… Duch Święty zstępuje! Właśnie o taki styl życia chodzi, że umówimy się na kawę, a Duch Boży będzie zstępował z całą mocą. Bo niesiemy Jezusa i pozwalamy Mu działać w sobie – dodaje.

Już imiona rodziców Jana Chrzciciela zdradzały ich tożsamość. Zachariasz oznaczał „Bóg pamięta”, a Elżbieta – „Bóg jest moją pełnią”. I choć zdawało się, że wszelkie „okoliczności przyrody” przeczą tym zapowiedziom, znów okazało się, że ostatnie słowo należy do Boga. Spotkanie u Elżbiety poprzedziły dwa zwiastowania, którym towarzyszyły dwie skrajne reakcje. W Nazarecie zaskoczona Maryja na zdumiewające słowa archanioła: „Będziesz dziewicą, która pocznie Dziecko” zawołała: „Niech mi się stanie”, co okazało się najważniejszą strategiczną decyzją w dziejach świata. Niedowierzający Zachariasz stracił głos i przeżył dziewięciomiesięczne rekolekcje w milczeniu.

W Ain Karim, 7 km na zachód od Jerozolimy, spotkały się nie tylko dwie matki, ale i dwóch nienarodzonych chłopców (lewica ma problem z tą ewangeliczną perykopą). Ukryty w łonie matki Jan okazał się tak wyczulony na obecność Mesjasza, że zareagował na Niego… tańcem.

Liturgiczne wspomnienie tego spotkania powstało w 1263 r. z inicjatywy św. Bonawentury, a do liturgii powszechnej wprowadził je Bonifacy IX w 1389 r. Do reformy liturgicznej Pawła VI obchodzono je 2 lipca, ale od 1969 r. przesunięto na 31 maja. Wypada dziś po święcie Zwiastowania NMP (25.03), a przed Narodzeniem Jana Chrzciciela (24.06), co bardziej odpowiada ewangelicznej relacji.