Miłujący są posłuszni

Kiedy przypatrujemy się postaci Dobrego Pasterza, który jest wzorem dla pasterzy Kościoła, szybko dostrzegamy przepaść między Nim a nami. Nie tylko nie potrafimy naśladować Jezusa, który „daje życie swoje za owce” (J 10,11), ale często nie troszczymy się o trzodę Bożą w podstawowym wymiarze. Do niektórych kapłanów można skierować dziś słowa z Księgi Ezechiela: „Owiec nie paśliście. Słabej nie wzmacnialiście, o zdrowie chorej nie dbaliście, skaleczonej nie opatrywaliście, zabłąkanej nie sprowadzaliście z powrotem, zagubionej nie odszukiwaliście, a z przemocą i okrucieństwem obchodziliście się z nimi” (34,3-4). Są to, z jednej strony, bardzo poważne oskarżenia, z drugiej – przestroga dla nas, którzy mamy udział w misji pasterskiej Chrystusa. Święty Grzegorz Wielki w jednej z homilii zwraca uwagę na oczywistą kwestię – pasterz pozostaje w relacji do owiec.

Jesteśmy przewodnikami ludzi wolnych, którzy niekoniecznie chcą poddawać się prowadzeniu. Święty papież apeluje więc do wiernych: „Ponieważ słyszeliście już, bracia najmilsi, o naszej odpowiedzialności, pomyślcie i wy, na podstawie słów Pana, również o waszej odpowiedzialności”. Czasami jest zadaniem wręcz niemożliwym prowadzenie owiec, które nie chcą słuchać, którym wydaje się, że wszystko wiedzą lepiej, które jawnie buntują się i odmawiają posłuszeństwa, oskarżając pasterza o wszelkie możliwe nadużycia władzy. Umyka nam często w dyskusjach o Kościele fakt, że owce także posiadają władzę i często nie mają skrupułów, żeby jej nadużywać. Jeden z moich współbraci, który przez wiele lat pełnił posługę przełożonego, podczas rekolekcji, które prowadził dla nas przed naszymi święceniami kapłańskimi, wyznał: „Jeśli chodzi o życie wspólne, to dzisiaj mam jedno pragnienie – bardzo chciałbym pomagać mojemu przeorowi”. Święty Grzegorz wyraził to samo w jednym prostym zdaniu skierowanym do wiernych: „Miłujący są posłuszni”.