Tydzień po nich zadzwonił do mnie młody człowiek. „Jestem z Młodej Lewicy. Gratuluję. Będziemy się księdzu biskupowi przyglądać”. „OK, przyglądajcie się”. Na końcu rozmowy ten człowiek zadał mi pytanie: „Czy ksiądz biskup ma brata?”. „Owszem, mam. Dlaczego pan pyta?”. I chłopak zaczął opowiadać, że w czasie tej mojej konsekracji stali z grupą młodych ludzi pod kościołem, jako ekipa LGBT+. Protestowali. Przede wszystkim przeciwko obecności arcybiskupa Marka, który przewodniczył liturgii. „Ma ksiądz brata?” – zapytał znów ten młody. „Mówiłem, że mam. Podczas święceń biskupich siedział cały czas w kościele. Nigdzie się nie ruszał. Innego nie mam”. „Bo wie ksiądz – opowiadał chłopak – w tym właśnie czasie podszedł do nas jakiś człowiek w niebieskiej kurtce i przedstawił się jako brat księdza biskupa. Powiedział, że chce nam fundnąć obiad, bo był styczeń i było zimno”. „A ilu was było, skoro stać go było na obiad?” – zapytałem. „Koło dziesięciu osób. Nie wiedzieliśmy, co odpowiedzieć, ale dyplomatycznie odmówiliśmy. Odjechał, ale wrócił za pół godziny i… przywiózł nam pizze. I zniknął. Myśmy to wszystko nagrywali. Nagrywali to też Mężczyźni św. Józefa, którzy stali wokół kościoła i pilnowali porządku”. „To nie mógł być mój brat, bo siedział w tym czasie w kościele” – wytłumaczyłem. „Rozmawiałem z Mężczyznami św. Józefa, ale też nie znali człowieka w niebieskiej kurtce” – opowiadał dalej chłopak. „Przyjechał, dał nam jeść i zniknął”. Uśmiechnąłem się, że to był pewnie św. Józef…