Żywa nadzieja zrodziła się w jego życiu, gdy spotkał zmartwychwstałego Chrystusa pod Damaszkiem. To doświadczenie nadało nowy kierunek życiu apostoła. Dla Pawła stało się jasne, że odtąd ma iść za jednym pragnieniem: głosić Chrystusa i wszystkich doprowadzić do Niego. W tym celu planował wyprawę do Rzymu, by później dotrzeć do Hiszpanii. Do chrześcijan w stolicy cesarstwa pisał, że powinni chlubić się nadzieją chwały Bożej. Dodał też, że „nadzieja zawieść nie może, ponieważ miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który został nam dany”. Wskazał też niełatwą drogę: „chlubimy się także z ucisków, wiedząc, że ucisk wyrabia wytrwałość, a wytrwałość – wypróbowaną cnotę, wypróbowana cnota zaś – nadzieję” (Rz 5,3-5). W ten sposób naszkicował proces wzrostu, program chrześcijańskiej dojrzałości. Nie chciał taniego optymizmu, ale przekonania chrześcijan, że Bóg jest towarzyszem wszystkich ich życiowych zmagań.