Dzieło ostateczne

Daniele da Volterra, domalowując przepaski zakrywające nagość postaci na „Sądzie ostatecznym” Michała Anioła po decyzji Soboru Trydenckiego, otrzymał złośliwe przezwisko majtkarza. Dzieło Buonarrotiego onieśmielało. Nie było jednak wybrykiem zachwyconego stylistyką antyku renesansowego artysty. Powstało, jak i cała dekoracja kaplicy Sykstyńskiej, na zamówienie kolejnych papieży, a zawarta w nim symbolika jest wyrazem dojrzałej, jakże już różnej od średniowiecznej, wiary ówczesnego Kościoła oraz samego Michała Anioła. Choć minęło prawie 500 lat, choć wydarzyło się tak wiele w historii świata i Kościoła, „Sąd ostateczny” w kaplicy Sykstyńskiej poraża i przemawia z taką samą siłą. Niektóre sceny są oczywiste, inne mają głęboko ukryty sens pozwalający na własną interpretację. Ta wielowątkowość dzieła Michała Anioła sprawia, że fresk się nie starzeje. I nie chodzi tu tylko o jakość przedstawienia postaci, barwy czy mistrzostwo kompozycji, ale właśnie o zawartą w nim symbolikę.