O. Piotr Lamprecht: Ludzie giną, ale nadzieja wciąż żyje

Piotr Lamprecht OSA ur. w 1983 r. we Wrocławiu. Augustianin, poeta, sekretarz Polskiej Prowincji Zakonu Świętego Augustyna, wikariusz w parafii św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Krakowie. Tłumaczony na język węgierski (tł. Gábor Zsille) i ukraiński (tł. Jurij Zawadski). Autor tomików: „Dyspensa” (2008), „Ewangelia gruzu” (2015), „Pudełko” (2019), „Światło przy granicy” (2020), „Fabryka Papieru” (2021), „Це місце” (2022).
Roman Koszowski /Foto Gość

O poezji, która ocala tożsamość walczącego narodu, pszczołach pod Chersoniem i dzielnych wolontariuszkach z Buczy opowiada o. Piotr Lamprecht, augustianin i poeta.

Magdalena Dobrzyniak: „Gdy kiedyś będą pytać Ukraińców, gdzie są nasi poeci, będziemy mówić: »Nasi poeci zginęli na wojnie«”. To zdanie pojawiło się w przestrzeni publicznej, gdy Kijów żegnał niedawno swojego poległego poetę Maksyma Krawcowa. W czasie wojny muzy muszą zamilknąć?

O. Piotr Lamprecht OSA: Wręcz przeciwnie. Muzy pomagają przetrwać strach przed śmiercią. Ludzie boją się o swoje życie, opłakują zmarłych, niemal codziennie uciekają do schronów, gdy rozlegają się alarmy przeciwlotnicze, ale wciąż przychodzą na spotkania poetyckie, publikują i czytają. Jakby chcieli powiedzieć Rosjanom: wy do nas strzelacie, a my piszemy wiersze.

Ojciec doświadczył tego podczas swojego pobytu w Ukrainie?

Bardzo konkretnie. Gdy jechaliśmy z ukraińską poetką Julią Kamińską na spotkanie w Buczy, odezwały się syreny alarmowe. Bombardowanie. Miałem wybór: uciekać do schronu lub mimo wszystko spotkać się z czytelnikami. Postanowiliśmy jechać dalej. Na miejscu czekało na nas wiele osób. Przyszli jakby wbrew instynktowi samozachowawczemu. Czytaliśmy poezję mimo wyjących alarmów, lęku i poczucia zagrożenia.

Dostępna jest część treści. Chcesz więcej? Zaloguj się i rozpocznij subskrypcję.
Kup wydanie papierowe lub najnowsze e-wydanie.