Fantazja Ducha Świętego

Różnorodność form życia konsekrowanego kształtowała się przez wieki niemal od początku historii Kościoła. Stąd obok zakonów o starożytnym rodowodzie funkcjonują zgromadzenia zakonne założone w czasach późniejszych aż po współczesne. Po Soborze Watykańskim II powstały nowe formy życia konsekrowanego, nie tylko wspólnotowe.

– W życiu konsekrowanym jest mnóstwo charyzmatów i form obecności. Papież Franciszek napisał, że ta wielość jest owocem fantazji Ducha Świętego. To ona zrodziła różne sposoby życia i działania w Kościele – mówi ks. Tomasz Rusiecki, przewodniczący Podkomisji Konferencji Episkopatu Polski ds. Indywidualnych Form Życia Konsekrowanego.

Do wspólnotowych form życia konsekrowanego należą zakony kontemplacyjne, instytuty oddane dziełom apostolskim, instytuty świeckie i stowarzyszenia życia apostolskiego. Odnowione w naszych czasach indywidualne formy życia konsekrowanego to: stan dziewic konsekrowanych, pustelnicy, pobłogosławieni wdowcy i wdowy.

– Żadna z form życia konsekrowanego nie jest prywatna, ale jest formą życia w Kościele i dla Kościoła. Nie ma też konsekracji poza Kościołem – podkreśla duchowny. Wskazuje, że każdego kandydata do życia konsekrowanego powinna cechować czysta intencja oddania siebie Bogu i Kościołowi. – Nie można życia konsekrowanego traktować jako sposobu rozwiązania swoich życiowych problemów. Chodzi o wspaniałomyślność oddania swojego życia po to, żeby Bóg mógł się nim posłużyć w tym środowisku, w którym jestem – zaznacza. •