Jest w nich człowiek naznaczony chorobą: „po operacji moje ciało/ otwarte i sklejone/ jak manekin”, próbujący znów wpisać się w życie, które toczy się, jakby nic się nie stało. Na „znak życia” podbiega do przechodnia na Krakowskim Przedmieściu.

Oznajmia: „Wracam do ciebie ciało samotne, pragnące więcej niż wypada ujawnić”. Podpatrujemy, jak przegląda się w lustrze wiersza, oglądając blizny „w oczach” i na duszy. Towarzyszy mu też cały czas wzrok Boga. Doświadczonego męką. Tego, który uczynił niebo, ziemię i stworzył autora tego tomiku. To poezja oszczędna, o ściszonej dykcji, bo tylko tak można przejmująco mówić o cierpieniu.