Bóg i dzień

Najbardziej zdumiewające są antyeuropejskie tony wychodzące ze strony niektórych przedstawicieli Kościoła polskiego, no a już wręcz nie do pojęcia są one w kontekście indoeuropejskiej terminologii chrześcijańskiej – prawie w stu procentach ukształtowanej na dwu klasycznych językach tej wspólnoty – grece i łacinie. Przyszło do nas to słownictwo za pośrednictwem języka staro-wysoko-niemieckiego i czeskiego i ta droga ich adaptacji obejmuje prawie wszystkie wyrazy tego kręgu znaczeniowego, takie jak kościół, ołtarz, msza, nieszpory, ewangelia, lekcja, misja, parafia, wikary, proboszcz, dziekan, opat, pop, kanonik, prałat, infułat, biskup, kardynał, papież, konfesjonał, stuła, ornat, alba, prezbiterium, anioł, diabeł, kolęda, pacierz, poganin, chrzest, chrześcijanin.

Jeszcze szerszy zakres wspólnoeuropejski mają popularne imiona utrwalone u nas dzięki chrześcijaństwu – łacińskie: Marcin, Agnieszka, Urszula, Krystyna, Paweł, Dominik, Beata, Benedykt, Renata, Klemens, Joanna, Sylwester, Feliks, Ignacy, Konstanty, Walenty, Antoni, Damian, Kamil, Augustyn, Julian, Juliusz, Marek, Roman, Emilia, Natalia, Florian, Maksymilian; greckie: Teresa, Irena, Katarzyna, Helena, Halina, Zofia, Teodor, Teofil, Dorota, Eugeniusz, Eustachy, Małgorzata, Jerzy, Leon, Leokadia, Krzysztof, Andrzej, Łukasz, Filip, Piotr, Stefan, Remigiusz, Damazy, Cyryl, Aleksander, Arkadiusz; germańskie: Karol, Ryszard, Edward, Edmund, Gerard, Hubert, Herbert, Norbert, Albert, Jadwiga, Matylda, Olga, Bruno, Alojzy, Henryk, Fryderyk, Romuald, Alfons, Zygmunt, Ferdynand. Do rejestru tego – ze względu na ich ogromną frekwencję – nie można nie dołączyć imion pochodzenia hebrajskiego, takich jak Jan, Józef, Maria, Adam, Ewa, Anna, Magdalena, Elżbieta, Joachim, Rafał, Daniel, Michał, Szymon, Mateusz, Tomasz, Marta, Emanuel, Eleonora, Eliasz, Jakub, Jonasz, Dawid, Melchior.