Psalm 25. Ku Tobie wznoszę moją duszę

„Modlitwa jest dla mnie wzniesieniem serca, prostym spojrzeniem ku Niebu, okrzykiem wdzięczności i miłości zarówno w cierpieniu, jak i radości”. Te słowa św. Teresy od Dzieciątka Jezus przytacza Katechizm Kościoła Katolickiego zaraz na początku, gdy odpowiada na pytanie: „Czym jest modlitwa?” (KKK 2559). I tak właśnie zaczyna się ten Dawidowy psalm: „Ku Tobie, Panie, wznoszę moją duszę, mój Boże” (Ps 25, 1-2). Kolejne jego wersety wydają mi się świadectwem i szkołą prawdziwej duchowości. To modlitwa człowieka świadomego swej grzeszności i kruchości, lecz pozostającego w zażyłej relacji z Bogiem. I choć to Stary Testament, przeczuwamy już obecność Syna Dawida i Syna Boga – Jezusa Chrystusa, który przynosi miłosierdzie grzesznikom i daje im drogę nawrócenia. „Tego, który do Mnie przychodzi, precz nie odrzucę”, mówi Pan Jezus (J 6, 37). Ten psalm ośmiela mnie, grzesznika, do ufności. A i wpisany w  życie księdza brewiarz kojarzy z tym psalmem słowa św. Pawła Apostoła: „Nadzieja zawieść nie może” (Rz 5,5).

Czytaj: PSALM 25

Adwent jest czasem oczekiwania na dni, w których wspominamy Narodzenie Chrystusa, ale przede wszystkim oczekiwania na Jego powtórne przyjście. W tym roku do adwentowej refleksji włączamy psalmy. W cyklu „PS Oczekuj” dziennikarze „Gościa” rozważają słowa kolejnych psalmów z liturgii.

Zobacz poprzednie rozważania: PS Oczekuj