Jednocześnie prawdą jest i to, że „nikt nie może wierzyć sam, tak jak nikt nie może żyć sam. (…) Nie mogę wierzyć, jeżeli nie będzie mnie prowadziła wiara innych , a przez moją wiarę przyczyniam się do prowadzenia wiary innych” (KKK 166).

Formuła: „wierzymy” – akcentuje ten wspólnotowy, kościelny wymiar wiary. Kościół wierzy, a ja wierzę w jego wnętrzu jako jego żywy kamień. „Formuły wiary są potrzebne, ponieważ pozwalają nam wyrażać i przekazywać wiarę, celebrować ją we wspólnocie, przyswajać ją sobie i coraz bardziej nią żyć, posługując się wspólnym językiem” (Kompendium 31).