Objawienie maryjne uznane

Jest to pierwszy przypadek kościelnej aprobaty dla objawień prywatnych w USA. Maryja przedstawiła się dziewczynie jako Królowa Niebios, zachęcając ją do modlitwy za grzeszników i do uczenia dzieci katechizmu. Adèle Brisé założyła później szkołę katolicką i wspólnotę tercjarek franciszkańskich.

W dekrecie ogłoszonym w uroczystość Niepokalanego Poczęcia biskup David Ricken stwierdził, że objawienia, jakich doznała Brisé, wykazują treści o charakterze nadprzyrodzonym i zasługują na wiarę ze strony katolików, choć oczywiście do wierzenia w nie nikt nie jest zobowiązany. Takie zastrzeżenie dotyczy wszelkich objawień prywatnych. '

Sprawę odróżniania objawień prywatnych od jedynego Objawienia publicznego poruszył Benedykt XVI w adhortacji apostolskiej „Verbum Domini”. Kościelna aprobata objawienia prywatnego oznacza, że przesłanie nie zawiera treści sprzecznych z wiarą i dobrymi obyczajami, wolno je ogłosić, a wierni mogą przyjąć je w roztropny sposób.

Objawienia maryjne w XIX i XX wieku uznane oficjalnie przez Kościół: Paryż (Rue du Bac, 1830), Blangy (1863), La Salette (1851), Lourdes (1862), Pontmain (1871), Pellevoisin (1894), Gietrzwałd (1877), Knock (1893), Fatima (1917), Beauraing (1932–1933), Banneux (1933), Akita (1973–1982), Betania (1976), Cuapa (1980), Kibeho (1981–1983).