Traktat miał zapewnić sprawniejsze funkcjonowanie unijnych instytucji, ale wybór mało znanych i niedoświadczonych polityków na unijnego prezydenta oraz szefową unijnej dyplomacji postawił pod znakiem zapytania sensowność tych rozwiązań. Zwłaszcza że kryzys gospodarczy zachwiał jednym z fundamentów unijnej polityki – jednolitym rynkiem.

Wielka finansowa pomoc bankom udzielana przez rządy krajów członkowskich odbywała się poza jakimikolwiek regulacjami unijnymi. Podobnie było z subwencjami dla przemysłu motoryzacyjnego. Unia ma największy poziom bezrobocia od 10 lat, i bez pracy pozostaje 22 mln osób, w tym 15 mln w krajach, które są w strefie euro.

Traktat lizboński oznacza także finał pomysłów federacyjnych. Został przeforsowany przez biurokrację brukselską przy silnym oporze społeczeństwa w całej Europie. Jego poprzednia wersja została odrzucona w referendum we Francji i Holandii, a obecna – w Irlandii, która zaakceptowała go dopiero za drugim podejściem.

Dla Polski wejście traktatu oznacza zmniejszenie wagi naszego głosu przy podejmowaniu decyzji, ale także możliwości skutecznego wpływania na kwestie związane z polityką wschodnią Unii bądź wspólną polityką energetyczną.