Pamiętam charakterystyczną scenę: kiedyś jeden z zaprzyjaźnionych braci kaznodziejów, zagadnięty w tramwaju przez jakąś staruszkę o wieści z Jasnej Góry, przypiął sobie do habitu karteczkę: „Nie jestem paulinem”. Zarechotaliśmy. Mała rzecz, a cieszy.

I wtedy spotkałem nawracających się muzyków rockowych: Tomka Budzyńskiego, Dzikiego, Piotra Żyżelewicza. Darka Malejonka. Do dziś pamiętam zdumiewającą opowieść Budzego: „Wchodząc do kościoła paulinów, natknąłem się na jakiegoś ojca, który mnie zupełnie nie znał. Spojrzał na mnie i powiedział: »Ty nie wierzysz w Boga. Musisz mieć coś wspólnego z okultyzmem«. Ooo, człowieku, słowa powiedziane przez takiego gościa i w dodatku powiedziane z taką mocą spowodowały, że zamarłem. Było to dla mnie ogromne przeżycie, tak jakby ktoś uderzył mnie młotkiem w łeb”.

Okazało się, że by dotknąć „Radykalnych”, Pan Bóg wybrał… paulinów. Pamiętam zdumioną minę koleżanki ze wspólnoty, która zaoponowała: chyba dominikanów? Nie: paulinów. Tych od jasnogórskich świeczek. Na koncerty czadowej Armii czy Acid Drinkers przychodzili obok załogantów w glanach chłopcy w okularkach: paulińscy klerycy. Szaleli pod sceną.

Od dziesięciu lat biali mnisi nieraz głosili naszej wspólnocie Słowo. Byli pokorni, nie zasłaniali Pana Boga. Może dlatego mógł wreszcie działać, tak jak chciał?