"Napo"

"Film jest dedykowany Danielowi Manoelowi da Costa, który żył i kochał przez 84 lata, a także wszystkim dziadkom na świecie. Pamięć o was pozostaje" - czytamy na koniec. Myślę, że ten film spokojnie można zadedykować wszystkim, którzy mają w domu osoby, które cierpią na Alzheimera i się nimi opiekują, jak również tym, którzy zmagają się z chorobą, a nawet o tym nie wiedzą. 

Choć nie należę do osób, które lubią "współczesne" bajki animowane (zdecydowanie wolę stare kreskówki), to muszę przyznać, że ta jest niezwykle poruszająca. Może dlatego, że też miałam okazję opiekować się moją babcią, która cierpiała na Alzheimera. Oczywiście to krótkie video nie jest w stanie pokazać wszystkiego i jest bardzo "lekką" formą choroby, ale niesie ze sobą kilka cennych lekcji. 

Bajka opowiada o tym, jak to dziadek nie jest już w stanie sam mieszkać i przyjeżdża po niego córka i zabiera go do siebie, co jest piękne. (Dobrze wiedzieć, że jeszcze bajki pokazują, że rodziny się nie zostawia, a wspiera). Jego wnuk na początku nie wie, jak podejść do dziadka, który go nie poznaje, nie wie, jak się z nim przywitać.

Takim "kluczem" okazują się rysunki, które wnuk tworzy na odwrotach zdjęć. Są one impulsem dla dziadka, by przypominać sobie różne rzeczy. Myślę, że właśnie to jest niesamowicie celne w tym filmie. Takie osoby bardzo potrzebują impulsów, wręcz aktywatorów. Zostawienie ich samych sobie, sprawia, że gasną. 

Oczywiście proces gaśnięcia jest nieuchronny, co także widzimy w filmie, ale nasze starania sprawiają, że czujemy, że zrobiliśmy dla nich bardzo wiele i może czasem kompletnie o tym nie wiedzieli, to myślę, że w głębi serca czuli tę dobroć z naszej strony. 

Film pokazuje także wartość robienia zdjęć i ich wywoływania. Możliwość powrotu do ważnych wydarzeń. Dzięki temu przechowujemy wspomnienia. 

Z serca polecam. 

"Napo", reż. Gustavo Ribeiro, 2021