Zboże gorszego Boga

I zrezygnujmy z absurdalnych i blokujących Afrykę dopłat do europejskiego rolnictwa. Bez takiej rewolucji „dzieci gorszego Boga” będą skazane na wymarcie.

Przyzwyczailiśmy się do tych cyklicznych spektakli: od 1975 roku regularnie spotyka się grupa (początkowo sześciu, później siedmiu) najbardziej uprzemysłowionych państw świata. Do elity „trzymającej władzę” dołączyła z czasem Rosja, stąd nazwa grupy państw G8 (wielka ósemka). Z punktu widzenia prawa międzynarodowego jest to dość oryginalne ciało: nie posiada żadnej formalnej struktury, statutu, zobowiązań. Ot, samozwańcza grupa najważniejszych rozgrywających na arenie międzynarodowej spotyka się co roku, by debatować i podejmować decyzje dotyczące najtrudniejszych problemów na świecie. Przywódcy USA, Wielkiej Brytanii, Francji, Włoch, Niemiec, Japonii, Kanady i Rosji rozmawiają o wyzwaniach globalizacji, walce z głodem, wyrównywaniu poziomu życia, ekologii itp.

Festiwal hipokryzji
Szczytom G8 towarzyszą demonstracje przeciwników polityki najbogatszych krajów. Określenie „antyglobaliści” niewiele jednak mówi. Pewne zjawiska społeczne – jak właśnie globalizacja – są przecież nieodwracalnym procesem, który ma swoje dobre i złe konsekwencje. Bardziej pasuje określenie „alterglobaliści” (od alter – inny). Sprzeciwiają się, jak to określają, „liberalnemu porządkowi świata”, urządzonemu pod dyktat bogaczy, kosztem biednych. Alterglobaliści wykonują fatalną robotę. Mają rację, kiedy mówią o hipokryzji G8, niezdolnej do odważnych decyzji. Sami jednak walczą pod sztandarami utopijnych, skompromitowanych i zbrodniczych ideologii (w grupach tych pełno jest komunistów, Zielonych, trockistów, a nawet faszystów). Na tle sierpa i młota, spalonych samochodów i wybitych szyb eleganckie uśmiechy przywódców wygrywają medialnie w tej walce dwóch hipokryzji.

Najważniejszym, a jednocześnie najbardziej zaniedbanym problemem G8 jest pogłębiająca się przepaść między bogatą Północą i wymierającym Południem. Przez ponad 30 lat nie podjęto żadnych decyzji, które w sposób istotny pomogłyby wprowadzić najuboższych na drogę rozwoju. Co jakiś czas padają deklaracje o oddłużeniu Afryki i o kolejnych miliardach dolarów dla poszczególnych krajów. Nawet jeśli obietnice są realizowane, są one i tak tylko prostym zabiegiem uspokajania sumienia. Nikt nie ma odwagi postawić kroku dalej i powiedzieć: znieśmy bariery handlowe, hamujące konkurencyjność, a przez to rozwój krajów afrykańskich, otwórzmy nasze rynki na produkty z Afryki, zrezygnujmy z nadmiernych dopłat do własnego rolnictwa, nie zaniżajmy cen naszych produktów na rynkach afrykańskich, przygotujmy programy i fundusze pomocowe według zasady solidarności, leżącej u podstaw Unii Europejskiej. Bez takiej rewolucji w myśleniu Zachodu każdy następny szczyt G8, towarzyszące mu koncerty „dla Afryki” (tanie wyciskacze łez), ale też demonstracje alterglobalistów będą kolejnymi festiwalami hipokryzji.