Nawet 150 tysięcy widzów wstrzymywało dech w czasie występów linoskoczków, tancerzy, połykaczy mieczy, aktorów pantomimy i treserów egzotycznych zwierząt. Tłum krzyczał z zachwytu, kiedy występujący podrzucali wysoko w górę wielkie noże i chwytali je zawsze za rękojeść. Kiedy Rzym upadł, kuglarze musieli wędrować za pracą. Dawali występy na jarmarkach w całej Europie. Nigdy nie mieli czasu na kształcenie swoich dzieci, ale za to przekazywali swój niezwykły fach z pokolenia na pokolenie. Dzisiaj popisy aktorów cyrkowych nie szokują aż tak jak jeszcze choćby pół wieku temu. W kinie i telewizji widujemy wyczyny jeszcze bardziej szokujące. Dzięki efektom komputerowym, oczywiście... Czy więc cyrki wytrzymają tę nową konkurencję? Dzisiaj w Polsce działa około dwudziestu cyrków. Niektóre jeżdżą z występami także na Ukrainę i Białoruś. A do Polski przyjeżdżają cyrki z Czech.

Dzisiejsi ludzie cyrku nadal przekazują umiejętności swoim dzieciom. Nie brakuje też pasjonatów, którzy nie mają w rodzinie ani jednego aktora cyrkowego, a mimo to bardzo chcą zdobyć pracę w cyrku. Można ich spotkać w jedynej w Polsce Państwowej Szkole Sztuki Cyrkowej w Warszawie.
„Gość” odwiedził ich. Czasy, kiedy umiejętnościami cyrkowymi popisywali się bardzo prości ludzie, minęły bezpowrotnie. Większość uczniów studiuje najróżniejsze kierunki albo nawet pracuje zawodowo przy komputerach. – Jeżeli ktoś ma tytuł inżyniera, a przychodzi tutaj uczyć się sztuki cyrkowej, to musi to być pasja! To musi być miłość do sztuki! – zapala się szkolny instruktor Andrzej Skolimowski. – To się dzieje na przekór opinii, że pieniądz rządzi światem – cieszy się. Sfotografowaliśmy uczniów w czasie morderczego treningu i wysłuchaliśmy ich historii. Może jednak cyrk ma spore szanse na przetrwanie, skoro potrafi tak rozkochać w sobie młodych ludzi?

Mikołaj Zacharski jest drobny i trochę nieśmiały. A jednak odważył się samotnie opuścić rodzinny Radom, tylko po to, żeby w stolicy nauczyć się sztuki cyrkowej. – Mama mi pozwoliła. Mieszkam w Warszawie w bursie i chodzę też do drugiej klasy „samochodówki”. Do domu jeżdżę tylko na soboty i niedziele – mówi.
– I ty to wytrzymujesz? Nie tęsknisz? – pytamy.
– Tęsknię bardzo! Ale na razie jeszcze wytrzymuję. Bo kiedy byłem mały, poszedłem do cyrku na przedstawienie... Było tak pięknie, że od tamtej chwili chcę pracować w cyrku. Teraz tu jestem, żeby spróbować – wyjaśnia nieśmiało Mikołaj. A w chwilę później już bierze rozbieg i ćwiczy salto w przód.

Patrzcie, Sylwia najpiękniej z nas tańczy na trapezie! – trącają nas inni uczniowie. Sylwia Piech przez siedem miesięcy już pracowała w cyrku w ramach praktyki. Raz w czasie występu zrobiła mały błąd i o mało nie runęła w dół. Pisnęła i w ostatniej chwili zaczepiła się nogą o drążek trapezu. Publiczność chyba się nie zorientowała. – Byłam z cyrkiem w ponad stu polskich miastach, ale nie miałam nawet czasu ich zwiedzić... W wolnych chwilach ciągle ćwiczyłam. Życie artysty cyrkowego jest trochę tułacze. Ale to fajne życie – mówi. Sylwia jest na trzecim roku. Ma za sobą też liceum i naukę w studium teatralnym.

Borys Hołówko i Anka Jendrzejczak z III roku potrafią na kilkadziesiąt sposobów żonglować. Borys miał trzy lata, kiedy tata zabrał go do cyrku. Od tamtej pory chłopak chodził na wszystkie występy cyrku w swojej rodzinnej Łodzi. I marzył o pracy w cyrku. Później skończył technikum gastronomiczne. – Był czas, kiedy myślałem o tych moich marzeniach: „Kurcze, dosyć, już czas wydorośleć”. Ale właściwie dlaczego, skoro wszystko mnie w cyrku pociąga? I rozśmieszanie ludzi na scenie jako komik, i żonglerka, i praca ze zwierzętami, i sposób życia – mówi z zapałem.

Barmanka i magister filozofii w jednej osobie to Agnieszka Bińczycka. Trafiła tu ze względu na swoje zainteresowanie teatrem. Agnieszka występuje też w grupie teatralnej, która specjalizuje się w żonglerce ogniem.

Karolina Banaszek „bez trzymanki” wykonuje pełne gracji ewolucje, zaczepiona o linę tylko nogą. Dziewczyna studiuje też polonistykę. Godzi to, bo na szczęście zajęcia w szkole cyrkowej zaczynają się codziennie dopiero o 16.30.

Drewniany wałek pod deską turla się to w prawo, to w lewo. Ale Ela Stefanowicz jak gdyby nigdy nic robi na niej... przysiady. Przybiegła tu po ośmiogodzinnym dniu pracy przy komputerze. Ela pracuje w firmie, która projektuje oczyszczalnie ścieków. I studiuje inżynierię środowiska na politechnice. – No nie umiem usiedzieć na miejscu! – śmieje się. – Kiedy po ośmiu godzinach w pracy siadasz w domu przy komputerze i chcesz dalej robić projekty, to ci to nie idzie. No, chyba że znajdziesz czas na taki relaks! Dopiero wtedy wszystko pójdzie znacznie lepiej.