Ale to tylko maleńki skrawek całego widma promieniowania elektromagnetycznego. Na otwarcie następnych okien obserwacji trzeba było czekać długo. W latach 30. XX wieku zaczęto podglądać wszechświat, używając promieniowania radiowego. Oczom astronomów ukazał się zupełnie nieznany świat.

Nieznany, bo wcześniej zasłonięty przez chmury pyłu i gazu, które pochłaniają światło widzialne, a nie pochłaniają promieniowania radiowego. W latach 60. zaczęto używać promieniowania ultrafioletowego, rentgenowskiego i gamma. Jeszcze później podczerwieni i mikrofal.

Obserwowanie tego samego skrawka nieba falami o różnej długości jest sposobem na odkrywanie złożoności (wszech)świata. Najnowsze okno to fale grawitacyjne. Na świecie istnieje kilka „teleskopów”, które nasłuchują delikatnych drgnięć czasoprzestrzeni. Największy jest amerykański LIGO (www.ligo.org).