Homilia na Mszy niedzielnej albo pogrzebowej. „A dlaczego nas tak mało? A gdzie jest pozostała część parafian? Czy oni nie wiedzą, że powinni karmić się u Stołu Pańskiego?”.

Samo życie. Nie potrafię zliczyć, ile razy słyszałem taką narrację. To nie są kazania afirmujące Zmartwychwstanie, czy żywy Kościół. To są kazania „przeciw”. Najgorsze, że po głowie dostają Bogu ducha winni ci, którzy akurat przyszli na Eucharystię. Zdumiewa mnie to, że kaznodzieje widząc przecież, że to nie działa, a ich kościoły po takich przemowach nie pękają w szwach, wchodzą w tę pełną rozczarowania mantrę.

Jeszcze trochę złośliwych komentarzy i medialnego szumu i katolicy nad Wisłą będą mieli jeden wspólny mianownik: SĄ PRZECIW.

Gdy mój znajomy (były kibol, który sporo narozbijał w życiu i był na bakier z prawem) spotkał kumpla z czasów ustawek i zadym, tamten zapytał zdumiony: „Naprawdę się nawróciłeś?”. „Tak” – odparł trochę zbity z tropu. „Nie widać tego po tobie. Nikogo nie oceniasz z góry…”. Mojego przyjaciela zatkało. Przypomniał sobie, jaki obraz „nawróconych” ma „średnia krajowa”. To ci, którzy patrzą na innych z góry. Skąd znał ten sposób myślenia?

Papież Franciszek komentując słowa Jezusa: „nie stawiajcie oporu złemu” powiedział: „Nie stosujcie żadnej przemocy. Jeżeli chcemy nazywać się chrześcijanami, to właśnie taka jest nasza droga. Nie martw się niegodziwością innych, tych, którzy źle o tobie myślą. Zacznij natomiast «rozbrajać» swoje serce ze względu na miłość Jezusa, bo kto miłuje Boga, nie ma wrogów w swoim sercu”.

„Żyją na tej ziemi, ale czują się obywatelami nieba. Kochają wszystkich, a wszyscy ich nienawidzą – pisał pod koniec II w. nieznany z imienia chrześcijanin z Aleksandrii do niejakiego Diogneta – Są nieznani, a jednak ustawicznie padają na nich wyroki. Posyła się ich na śmierć, a oni w niej otrzymują życie. Gdy wyrządza się im krzywdę, błogosławią; gdy traktowani są haniebnie, odpowiadają szacunkiem”.