Patronka życia i duchowa adopcja dziecka nienarodzonego

  Pixabay

Byłam zaskoczona, bo podejmując się adopcji byłam nastawiona na dawanie, na pomoc Temu Najmniejszemu, a sama otrzymałam tak wiele. 

Decyzję o podjęciu duchowej adopcji podjęłam zupełnie spontanicznie. Kilka razy o tym myślałam, ale zawsze jakoś było mi nie po drodze. Aż trafiło na Mszę, na której wspomniał o niej ksiądz i wieczorem już odmawiałam pierwszą dziesiątkę różańca. Co więcej podjęliśmy się jej razem z mężem. I dopiero niedawno sobie to uświadomiłam, że oprócz tego, że mogłam dać coś od siebie podejmując się tej modlitewnej opieki, to dzięki temu, że odmawialiśmy różaniec razem, był to dla mnie jako osoby, której językiem miłości jest wspólny czas, kolejny jej przejaw. Przyznam, że byłam zaskoczona, bo podejmując się adopcji byłam nastawiona na dawanie, na pomoc Temu Najmniejszemu, a sama otrzymałam tak wiele. 

Barbara - żona i mama