Nowy numer 11/2024 Archiwum

Z braku rodzi się lepsze

Bóg czasem odziera nas boleśnie z rzeczy i spraw, które wydają nam się niezbędne w życiu.

Lubimy posiadać. Przywiązujemy się do swojej własności. Daje nam to jakieś poczucie bezpieczeństwa, umocowania swojej pozycji w tym świecie. Pieniądze w banku, samochód w garażu. Modne ubrania w szafie, duże mieszkanie, zaplanowane wakacje. Wydaje nam się, że wtedy i tylko wtedy możemy być szczęśliwi. To, co posiadamy ma stanowić o naszej wartości.

Ludzie nieraz tracą wszystko. Wojna zabiera całe mienie. Ciężka choroba - siły, zdrowie. Bezrobocie - pracę, oszczędności. Człowiek odkrywa nagle, że jednak żyje, oddycha, jest kochany i nadal potrafi kochać; jego serce ciągle bije.

Pod koniec swojej ziemskiej misji Jezus został ogołocony ze wszystkiego: przyjaźni, godności, prawa do nietykalności osobistej, do posiadania. Umierając na krzyżu oddał nawet Matkę. Ostatnim akordem przed śmiercią było zabranie Mu nawet tego, co wydawało się najkonieczniejsze. Zanim oddał ducha, doświadczył braku obecności Boga. Po śmierci nie miał nawet własnego grobu. Będąc Wszechmocnym, dobrowolnie przyjął na Siebie każdą ludzką bezradność, każde ludzkie doświadczenie straty i odarcia.

Obfitość w każdej przestrzeni - również tej finansowej - jest Bożym błogosławieństwem. Bóg sam w sobie nieskończenie doskonały i szczęśliwy - jak uczy Katechizm Kościoła Katolickiego - chce tym szczęściem podzielić się już tutaj z człowiekiem. Pragnie jednak, by dobro i dary, jakie człowiek od Niego dostaje, nie przysłaniały mu Dawcy; nie odciągały go od relacji z Nim.

Bóg czasem odziera nas boleśnie z rzeczy i spraw, które wydają nam się niezbędne w życiu, ale przysłaniają nam to, co najważniejsze: Jego Miłość. - Z braku rodzi się lepsze - powtarza ks. Piotr Pawlukiewicz.

Tam, gdzie niedomagam; gdzie czuję pustkę; brak; gdzie dopada mnie bezradność; gdzie zaczynam doświadczać jak bardzo sam jestem niewystarczalny - tam otwieram się na Boga, który MA WSZYSTKO, w którym ja MAM WSZYSTKO. Otwieram się na to, do czego ostatecznie mnie powołał: do relacji z Nim.

"Tam, gdzie zbyt długo trwa taka nasza samowystarczalność, tam obraz Boga oddziela się od Jego obecności. Sami sobie wystarczamy - pisał ks. Krzysztof Grzywocz. - Dopiero chwile próby, kiedy jest za mało chlebów i ryb, żeby wykarmić rodzinę; kiedy nie ma wina; kiedy jest jakaś burza, odsłaniają w nas naszą bezradność. Oby sprawiły one, że naprawdę spotkamy żyjącego Boga, że spotkamy nie tylko nasze obrazy Boga, prawdziwe czy nieprawdziwe, ale spotkamy żywego Boga. Przeżyta bezradność pokazuje mi, że muszę zawierzyć Bogu swoje życie. Nie jestem drugim Bogiem. To nie jest tak, że Bóg spotkał Boga i teraz sobie dialogują jak partnerzy. Bez Niego nic nie mogę uczynić. Zupełnie nic!"

« 1 »
oceń artykuł Pobieranie..

Aleksandra Pietryga

Redaktorka Gosc.pl

Absolwentka studiów teologicznych na Uniwersytecie Opolskim i podyplomowych studiów dziennikarskich w Wyższej Szkole Europejskiej im. ks. J. Tischnera w Krakowie. Pracowała w szkolnictwie, a także instytucjach zajmujących się problemami rodzin. Od studiów publikowała w prasie lokalnej Górnego Śląska i Śląska Opolskiego, a także w mediach katolickich. Była zawodowo związana z portalami internetowymi: Opoka.fm i Opoka.tv. Współautorka (razem z ks. Markiem Dziewieckim) audiobooka "Uzależnienia. Jak je pokonać? Jak się przed nimi chronić?". W "Gościu" od 2010 roku. Interesuje się psychologią i teologią duchowości. Uwielbia czytać książki, jeździć na rowerze i gotować. Jej obszar specjalizacji to rodzina i wiara.

Kontakt:
aleksandra.pietryga@gosc.pl

  • AFU
    20.10.2019 12:42
    AFU
    Pewnie, że wielu ludziom gromadzenie i posiadanie dóbr wydaje się jedynym wartym zachodu celem i na tym poprzestają. Ale pewnie nie zdają sobie w pełni sprawy co tak naprawdę robią. Bo to gromadzenie i posiadanie, to tak naprawdę tworzenie własnego świata. To niechby i trzypokojowe mieszkanie w bloku, zaiste szczyt zbytku i luksusu... A gdybym się urodził w mieszkaniu za ścianą, albo ponad sufitem, żyłbym przecież w zupełnie innym świecie, byłbym kim innym, robiłbym co innego... I nasi rodzice, i my, i nasze dzieci, każdy stwarza i będzie dalej tworzył swój własny, niepowtarzalny świat. Jeśli w jakimś sensie jesteśmy na Boga obraz i podobieństwo, to widzę to właśnie tu. Możemy tworzyć. I On nie poprzestał na świecie idealnym i duchowym, lecz stworzył i ten materialny. Czegoś jednak w nim zabrakło, więc zaprosił do niego Człowieka, czyniąc go nie sługą lecz przyjacielem. W końcu by nie narzucać mu swej dominującej władzy, pozwolił i na odejście, i tworzenie przez niego swojego własnego świata, na Ziemi. Której wprawdzie człowiek nie stworzył z nicości, ale otrzymał pole do popisu i uczenia się jak się tworzy światy, jakie są z tym problemy, jaka odpowiedzialność, jaki trud i nieraz rozczarowania. Po co? Może właśnie po to, by Bóg miał za Przyjaciela kogoś prawie równego, z którym można rzeczowo i sensownie o Tworzeniu porozmawiać. Nieudane dzieło czasem samo się zawali, zniszczy je żywioł albo sami wyrzucimy je na śmietnik - wtedy zaczynamy pracę od nowa. Móc tworzyć to nasz jedyny prawdziwy skarb, za niego Bogu dziękujmy i z Jego życzliwą pomocą i opieką róbmy swoje.Nie zapominajmy tylko zaprosić do naszego świata i innych ludzi, niech im też służy a nie przeszkadza, a chociaż tylko budujmy go jak dobrzy sąsiedzi i przyjaciele, a nie wrogowie zza płota. A Bóg wtedy rękę poda...
    doceń 3
Dyskusja zakończona.

Ze względów bezpieczeństwa, kiedy korzystasz z możliwości napisania komentarza lub dodania intencji, w logach systemowych zapisuje się Twoje IP. Mają do niego dostęp wyłącznie uprawnieni administratorzy systemu. Administratorem Twoich danych jest Instytut Gość Media, z siedzibą w Katowicach 40-042, ul. Wita Stwosza 11. Szanujemy Twoje dane i chronimy je. Szczegółowe informacje na ten temat oraz i prawa, jakie Ci przysługują, opisaliśmy w Polityce prywatności.

Zamieszczone komentarze są prywatnymi opiniami ich autorów i nie odzwierciedlają poglądów redakcji