Francuskie gazety nie szczędziły górnolotnych słów po śmierci ­Jacques’a Chiraca. „Człowiek, który jednoczył Francuzów”, „Ukochany”, „Przyjaciel w trudnych czasach” – pisano. Bardzo podniosły charakter miały państwowe uroczystości. Trumna z ciałem zmarłego byłego prezydenta została wystawiona w paryskim kościele Dôme des Invalides, gdzie znajduje się grobowiec Napoleona Bonapartego. W uroczystościach pogrzebowych w kościele św. Sulpicjusza uczestniczyli przywódcy ponad 30 państw. Tysiące ludzi żegnały Chiraca na trasie konduktu, a wcześniej długie kolejki ustawiały się przed Pałacem Elizejskim i paryskim ratuszem, gdzie wystawiono księgi kondolencyjne. Głębokie przeżywanie żałoby przez naród francuski i fala sympatii wobec zmarłego prezydenta (w sondażu przeprowadzonym zaraz po śmierci Chiraca uznano go za drugiego najwybitniejszego prezydenta w historii V Republiki, tuż po de Gaulle’u) wywołały zaskoczenie za granicą. Patrzące chłodniejszym okiem media z europejskich krajów wskazywały na nikłą spuściznę Chiraca mimo czterech dekad pełnienia najwyższych francuskich urzędów i niezdolność przeprowadzenia reform. W czym więc tkwi ­fenomen wielkiego sentymentu Francuzów do ­Jacques’a Chiraca?