Od roku 1867 polska prowincja monarchii Habsburgów, Galicja, stanowiła jedną z ważniejszych i stabilniejszych podpór tronu dualistycznego państwa. Twórcy kompromisu z polskiej strony, konserwatywni politycy, rezygnując z niepodległościowych aspiracji, zapewnili rodakom status narodu panującego w swej prowincji, mogącego bez przeszkód rozwijać rodzimą kulturę i szkolnictwo. W planie odleglejszym, zwłaszcza w razie międzynarodowych politycznych zawikłań, byli oni zwolennikami austro-polskiej opcji. Wsparcie udzielone monarchii, zwłaszcza w razie konfliktu z Rosją, przekładałoby się wówczas na wydarcie spod władzy caratu możliwie dużego obszaru ziem polskich po to, by przekształcić dualne państwo w austro-polsko-węgierską triadę.