Szkaplerz – szata najbliższa ciału

Kto umrze w szkaplerzu, nie zazna ognia wiecznego – obiecała Maryja, która ukazała się generałowi karmelitów św. Szymonowi Stockowi. Szkaplerz to znak zbawienia, ratunek w niebezpieczeństwach i przymierze pokoju.
Giovanni Battista Tiepolo, „Madonna z Góry Karmel między świętymi Szymonem Stockiem, Teresą z Avila, Albertem z Vercelli, prorokiem Eliaszem i duszami w czyśćcu”, 1745 (fragment), Pinacoteca di Brera, Mediolan

Jest powiedzenie: „Różańcem się prosi, szkaplerz się nosi”. Nie ma takiego ubioru, który bardziej niż szkaplerz byłby wart noszenia.

Gdy Jan Paweł II umierał, nic nie działo się przypadkowo. Był wieczór wigilii święta Miłosierdzia Bożego, a trudno o datę bardziej pasującą do tego nadzwyczajnego pontyfikatu. Ale nie tylko to pasowało. Trwała jeszcze pierwsza sobota miesiąca, dzień szczególnie poświęcony Maryi, Tej, której konający papież od młodości powtarzał: „Totus Tuus”. W chwili rozstania z tym światem miał na sobie, jak zawsze, Jej szatę – szkaplerz. Te dwa kawałki brązowego materiału, jeden z wizerunkiem Jezusa, drugi Matki Bożej Szkaplerznej, połączone tasiemkami, towarzyszyły mu przez całe życie. Każdego dnia i każdej nocy, zawsze. Tak nosi się szkaplerz – i tak się w nim umiera.

Dostępne jest 15% treści. Chcesz więcej? Zaloguj się i rozpocznij subskrypcję.
Kup wydanie papierowe lub najnowsze e-wydanie.