O tym, co na końcu

Nawet ci, którzy nie znają ich dobrze, rozpoznają z łatwością, że zapowiedź odnowy stworzenia nawiązuje do pierwszego zdania Pisma Świętego. W Starym Testamencie znajduje się jednak inny tekst, który jest jeszcze bardziej podobny do zdania otwierającego dzisiejsze czytanie. Najdłuższa księga w Biblii kończy się obietnicami działania Boga na końcu czasów. W przedostatnim rozdziale prorok Izajasz przedstawia jedną z nich: „Oto stwarzam nowe niebiosa i nową ziemię”. Podobieństwo do tekstu Apokalipsy okazuje się jeszcze większe, jeśli uwzględnić dwa zdania, które sąsiadują z tą zapowiedzią. Bezpośrednio przed nią prorok pisze o odmianie losu człowieka, który będzie się cieszył błogosławieństwem Bożym: „Dawne udręki pójdą w zapomnienie i będą zakryte przed mymi oczami”. Natomiast zaraz po niej dodaje proroctwo o końcu całego stworzenia – o zniknięciu wszystkich dotychczasowych doświadczeń, a nie tylko tych złych i bolesnych: „Nie będzie się wspominać dawniejszych dziejów ani na myśl one nie przyjdą”.