Konik waży naprawdę sporo. Wkłada się go ostrożnie, zakładając szelki na ramiona i mocując metalową uprząż wokół tułowia. Tylko mocny chłop poradzi tańczyć i skakać z konikiem. Podrygiwać i droczyć się z Żydem. Albo walczyć z diabłem. Gdy konik bryka, powiewają setki końskich, kolorowych ogonków z bibuły, podryguje w rytm pastorałki ogon konika. Aż prawdziwy koń, gospodarska kasztanka, ożywił się i z ciekawością, strzygąc uszami, wygląda zza zagrody. A konik kolędniczy wierzga nogami pana Kazika, hop, hop! I cieszy się z tego kolędowania tak bardzo, że drewniany pysk, wyrzeźbiony ludową ręką, niemal rży. Bryka konik jak niemal co roku, tak już ze 60 lat. Jak Bóg da, pobryka jeszcze tyle samo.