Odzyskanie niepodległości przez Polskę postawiło przed Kościołem zadanie dostosowania granic diecezji do nowego kształtu państwa. Nowe granice kościelne musiały uwzględnić nie tylko zmiany polityczne, ale i cywilizacyjne, jakie w międzyczasie zaszły w Polsce. W okresie I Rzeczypospolitej, do 1795 r., w Kościele polskim były tylko dwie metropolie: w Gnieźnie (obejmująca swymi granicami biskupstwa koronne i litewskie) oraz we Lwowie, w której skład wchodziły biskupstwa łacińskie na Rusi. W okresie rozbiorów utworzono dwie kolejne – w Mohylewie, dla diecezji polskich ziem zabranych przez Rosję, oraz dla Królestwa Polskiego w Warszawie. Normalizacja życia kościelnego wymagała więc dokonania zasadniczej zmiany w tym podziale, przede wszystkim na wschodzie, ale także uwzględnienia nowych granic państwowych na zachodzie kraju.