Polskie filmy dokumentalne nominowane do Oscara operują różnymi środkami artystycznymi, ale poruszają podobne tematy: chorobę, walkę o dziecko, rodzinne relacje.
Dla polskiej kinematografii to bardzo dobry rok. I nie chodzi tu tylko o sukces nominowanej do Oscara „Idy”. Jeszcze większą sensację stanowi fakt, że na pięć filmów nominowanych w kategorii „krótkometrażowy film dokumentalny” aż dwa pochodzą z Polski. To wielkie wyróżnienie dla polskiej dokumentalistyki, choć można się zastanawiać, w jakim stopniu zauważone obrazy są dla niej reprezentatywne. Jury doceniło bowiem filmy w pewnym sensie podobne – oba poruszają temat choroby i walki o dziecko, choć pokazują ten temat z różnych perspektyw.
Dostępna jest część treści. Chcesz więcej?
Zaloguj się i rozpocznij subskrypcję.
Kup wydanie papierowe lub najnowsze e-wydanie.
Kierownik działu „Kultura”
Doktor nauk humanistycznych w zakresie literaturoznawstwa. Przez cztery lata pracował jako nauczyciel języka polskiego, w „Gościu” jest od 2004 roku. Poeta, autor pięciu tomów wierszy. Dwa ostatnie były nominowane do Orfeusza – Nagrody Poetyckiej im. K.I. Gałczyńskiego, a „Jak daleko” został dodatkowo uhonorowany Orfeuszem Czytelników. Laureat Nagrody Fundacji im. ks. Janusza St. Pasierba, stypendysta Fundacji Grazella im. Anny Siemieńskiej. Tłumaczony na język hiszpański, francuski, serbski, chorwacki, czarnogórski, czeski i słoweński. W latach 2008-2016 prowadził dział poetycki w magazynie „44/ Czterdzieści i Cztery”. Wraz z zespołem Dobre Ludzie nagrał płyty: Łagodne przejście (2015) i Dalej (2019). Jest też pomysłodawcą i współautorem zbioru reportaży z Ameryki Południowej „Kościół na końcu świata” oraz autorem wywiadu rzeki z Natalią Niemen „Niebo będzie później”. Jego wiersze i teksty śpiewają m.in. Natalia Niemen i Stanisław Soyka.
Kontakt:
szymon.babuchowski@gosc.pl
Więcej artykułów Szymona Babuchowskiego