Wieczorami słuchało się ich z winylowych płyt, z adapterów marki Bambino. Z cudnie trzeszczącego aparatu leciały szlagiery typu „Lata ptaszek po ulicy” czy „Kopciuszek”. A dzieciaki słuchały, słuchały, słuchały. Wyobraźnia pracowała, pamięć ćwiczyła się na rytmicznych dialogach Brzechwy czy innego dziecięcego klasyka. Więc i na podwórkowych płytach, jak na prawdziwej scenie, dzieciaki potrafiły odegrać zasłyszane z czarnej płyty muzyczne przedstawienie. A potem przyszło nowe: różowy i plastikowy Disney (wersja w miarę pozytywna) czy też przeróżne agresywne kreskówki, w których w szybkim rytmie zmieniających się scen przemoc goni głupotę. Muzyczne bajki na winylowych płytach odeszły w niepamięć.