Kradnąc cudzy blask

Zwykle zastanawiam się, kto z mojego otoczenia jest prawdziwym przyjacielem, a kto nie. Dzisiaj inaczej: dla kogo z mojego otoczenia ja jestem prawdziwym przyjacielem? Raz po raz odkrywam, ile udawanej serdeczności i wyrachowania jest w moim stosunku do innych. Zwłaszcza do tych, którzy są bogaci, sławni i wpływowi. Jakże ja lubię ogrzewać się w blasku takich osób, naiwnie licząc, że uszczknę tego blasku choć trochę dla siebie. Jak niegdyś politykierzy pozując do wyborczego plakatu z Janem Pawłem II. Kiedy Jezusowi „powodziło się”, kiedy czynił cuda, uzdrawiał i przemawiał z mocą, szły za Nim tłumy. Kiedy został poniżony, te same tłumy opuściły Go i stanęły przeciw Niemu. Pod krzyżem została garstka prawdziwych przyjaciół. Za każdym razem, kiedy okazuję serce, czas i wierność poniżonym tego świata, staję się częścią tej garstki. Tylko kiedy ostatnio to zrobiłem? Nie wiem. Generalnie miksuję się z tłumem.