Te treści doskonale wpisują się w orędzie bezimiennego wieszcza, włączone w Księgę Izajasza. Starotestamentalny prorok jest autorem czterech pieśni, których bohaterem jest bezimienny ebed – sługa. Ten żyje w szczególnej bliskości Boga. I nie chodzi tutaj jedynie o mistyczną więź. Ów sługa jest posłany, by działać i głosić. Biblijne orędzie trzeciej pieśni mówi, że został obdarzony „językiem wymownym”. Hebrajski tekst u swego rdzenia wskazuje dosłownie na coś więcej: „leszon limmudim”. Tę frazę trzeba przetłumaczyć jako „język uczniów”. Oba tłumaczenia zdają się od siebie odległe. Gdzie więc szukać jakiejś wspólności?