Patrzymy przed siebie, nie zauważając tego, że obok nas żyją ludzie, których zwiemy przecież „bliźnimi”. Nie mamy czasu nakarmić głodnego, podać wodę spragnionemu, odwiedzić bliskich w szpitalu. Biegniemy, ale tak startując w zawodach, nie wygramy. Całe szczęście są osoby, które swym życiem świadczą o Chrystusie, ukazują, że Jego nauka jest ciągle żywa, nadaje sens życiu, ukazuje w szarości dnia pełnię barw miłości. O tym, że my dorośli moglibyśmy uczyć się od młodych, piszemy na s. VI.