Reszta Izraela, skruszona trzoda dziedzictwa Bożego, prosi swego Pasterza o pomoc. Zwraca się do Niego sercem skruszonym i z ufnością. Wie lud, że zgrzeszył, że zasługuje na karę, ale z pokorą wyznaje wiarę w dobroć Bożą. Nie zatrzymuje się na swoim grzechu, ale pełen zadziwienia wpatruje się sercem w nieskończone miłosierdzie Boga. „Któryż Bóg podobny Tobie, co oddalasz nieprawość, odpuszczasz występek…?”. Bóg nienawidzi grzechu, ale kocha grzesznika, którym jest każdy z nas. Kocha nas do tego stopnia, że przyszedł nas zbawić, że życie za nas oddał, abyśmy mogli żyć. Jezus jest miłosierdziem Ojca. Kto jeszcze nie śmiałby przyjść do Niego?