Idzie już od siedmiu miesięcy. Z plecakiem i małą sakiewką przewieszoną przez ramię. Ma w niej parę groszy, które może wystarczą na najbliższe dni. Idzie z Sewilli do Wadowic. Przez Santiago de Compostela, Rzym, Loreto, Padwę, Wenecję, Medjugorie… Idzie, bo taki złożył ślub.

Zaczęło się od owiec

Nazywa się Diego Garcia Nuňez, ma 65 lat i pochodzi z Cordoby. Kiedy jego mama zachorowała na raka i musiała poddać się operacji, gorąco modlił się o jej zdrowie do Jana Pawła II. Obiecał wtedy, że jeśli mama wyzdrowieje, on pójdzie pieszo do Wadowic. Wyzdrowiała. W tej chwili ma 101 lat. – Przez czterdzieści dwa lata pasłem owce, dlatego jestem przyzwyczajony do chodzenia – uśmiecha się pątnik. Wcześniej pięciokrotnie pielgrzymował do Santiago de Compostela. Ale to „tylko” 900 kilometrów – niewielka część obecnej trasy. Diego nigdy nie chodził do szkoły, ale uczył się języków z kaset magnetofonowych. Tak poznał podstawy włoskiego i francuskiego. Był kiedyś niewierzący, ale trzydzieści lat temu miało miejsce zdarzenie, które diametralnie zmieniło jego życie. Podczas codziennej pracy na pastwisku spotkał czterech benedyktyńskich braci pielgrzymujących do Santiago de Compostela. Poczęstował ich serami i mlekiem. Wtedy jeden z benedyktynów zdjął z szyi krzyż i podarował mu go.

Schowaj ten krzyż

Od tego czasu Diego zaczął szukać Boga. Poznał regułę św. Benedykta i stara się z niej czerpać. A z krzyżem nie rozstaje się nigdy. Ze łzami w oczach opowiada, jak w Sarajewie przez ten krzyż omal nie zabili go muzułmanie, myśląc, że jest Serbem. Wreszcie, zorientowawszy się, że nie rozumie ich gróźb, puścili go. Kazali mu tylko schować krzyż. Ale on tego nie zrobił. – Jeśli naprawdę mamy wiarę, nie trzeba się niczego bać – mówi. Przygód było więcej. W Mostarze postanowił zanocować w opuszczonym domu. Rankiem okazało się, że budynek był całkowicie zaminowany i Diego cudem tylko uniknął śmierci. W Polsce czuje się bezpiecznie, ale narzeka na brak ośrodków dla pielgrzymów. Opowiada, jak w jednym z największych naszych centrów pielgrzymkowych kazano mu zapłacić za nocleg. „To nie jest centrum pielgrzymkowe, tylko turystyczne” – powiedział wtedy siostrom. – Święty Benedykt mówi, że chrześcijanin powinien przyjąć każdego, kto puka do drzwi, a jeśli tego nie zrobi, to lepiej, żeby powiesił swój habit na kołku – przywołuje słowa swojego mistrza Diego. Trzeba jednak dodać, że siostry w końcu użyczyły mu pokoju.

Turyści i pielgrzymi

Jaka, według niego, jest różnica między turystą a pielgrzymem? – Turyści podróżują samolotami, jedzą w dobrych restauracjach. Czasem wstąpią do kościoła, ale szybko przeżegnają się i wychodzą. A pielgrzymi idą, czy deszcz, czy słońce, tak jak pierwsi chrześcijanie szli, żeby głosić królestwo Boże – bez torby i pieniędzy. Tak jak apostołowie, którzy dotarli aż do Hiszpanii. Osiągnął cel, dotarł do Wadowic. Teraz chce wrócić do kraju. Od dwóch tygodni źle się czuje, ma problemy żołądkowe. Lekarze mówią, że to ze zmęczenia i stresu. W Katowicach spotykam go z kartką, na której ktoś napisał mu dużymi literami słowo „Wrocław”. Tam będzie jego następny przystanek, jeśli uda mu się złapać stopa. Ma ze sobą książeczkę pielgrzyma z imponującą liczbą pieczątek. I adresy tych, którzy pomagali mu po drodze. W Medjugorie zaopatrzył się w laskę z biało-żółtymi wstążkami. – To pielgrzymi znak rozpoznawczy – wyjaśnia. – Dzięki temu idący z naprzeciwka wie, że nie mam złych zamiarów. Laskę zamierza podarować swojej mamie, która – jak twierdzi Diego – wierzy na swój sposób, ale do kościoła chodzi bardzo rzadko. Kto wie, może dzięki pielgrzymce syna i to się zmieni? Tylko Bóg zna wszystkie sploty naszych dróg. – Wszyscy jesteśmy na ziemi pielgrzymami – podsumowuje Diego. •